Gecekondu Dikiş Kutum ve Müştemilatı:))

Yeni bir yazımla işte yine beraberiz sevgili dostlar... Bugün içim biraz kasvetli, havadan mı, sudan mı, aydan mı bilinmez...Umut ediyorum ki adı gibi bizleri kasım kasım kasan Kasım ayı bitecek ve bu hayet-i ruhiyemizden Bayramın da gelmesi ile birlikte belki bir anda sıyrılacağız. Bayram arifesinde bu yazımı telaşlar, tatlı koşuşturmacalar yüzünden okumaya fırsat bulabilir misiniz bilmiyorum ama en azından koşturmacalarınıza mola verip bilgisayar başında soluklandığınız bir anda umarım tatlı bir tebessüm yayılır yüzlerinize...
Gelelim bugünkü yazımın anlam ve önemine...
Bugünkü yazım, yazımın başından da anlaşılacağı üzere benim dikiş kutumla ilgili.Bazen samimiyetle Tanrı tarafından sabrımın sınandığı düşüncesine kapılırım hem de bu sınavları yaşamak icin üstüne para da öderim:)))
Geçen yıl oldukça eskidiği icin beni dürtükleyen dikiş kutumuzu yenilemek amacıyla şöyle çarşı pazar bir baktığımda içime sinen doğru dürüst bir şey bulamadım.Keşke orda dursaydım, eskisini onarsaydım, süsleseydim, püsleseydim veya da hane halkından birilerinin alıp beni sevindirmesini bekleseydim... Böyle durumlar doğama aykırı olduğundan tabii bunların hiç birini yapmadım, o değişikliği kafama koyduğum andan itibaren her girdiğim dükkanda alakalı alakasız şeylere bakarak tüm benzer objelerin dikiş kutusuna dönüştürülüp dönüştürülemeyeceğini hesaplamaya başladım. Sonra gezerken gezerken günlerden bir gün şöyle içi asansörlü bir tane dikiş kutusuna rastladım. Ve o beğeniyle de hemen satın alıp evdeki eski dikiş kutusunu da elden çıkardım. İşte kabus günlerim tabiri caizse tam da bu dikiş kutusuna taşındıktan sonra başladı. Bir toplu iğne almaya kalksam tüm dikiş kutusunu aktar dökter etmek zorunda kalıyordum.Asansörün altında kalan daraşmalık alana sıkışan , altında kalanlara ulaşmak adeta kabus olmaya başladı ve bir müddet sonra da zaten asansörün lifleri koptu, kırıldı :( böylece ek parça müstakil olarak kutunun en altına düştü. Ohh dediniz parça gitti sıkıntı bitti ama yanılıyorsunuz daha yeni başladı... Bu kere daralan yerde herşey üst üste yığın yığın durmaya başladı, kapağını bile açmak istemez hale geliverdim.(geliverdik)Ve hane halkı olarak hani şu otellerde verilen dikiş setleri ile idare etmeye başladık.
İşte bu hafta, hani Tanrı'nın beni sınava aldığı haftaydı, ki, sabrımı sınayıp durdu, her an elime bir torba alıp kutunun içinde olan varanı çöpe atmak için boşaltıp boşaltmama hisleri arasında gidip geldim...

Bütün bu sıkıntıma ilaveten,kutu evde artık ufak çapta gerilim yaratmaya da başlamıştı ve herkes attığım için kıymete binen eski kutunun meziyetlerini öve öve beni canımdan bezdiriyordu;Yaa nasip diye işe koyuldum...
Önce gecekondu'nun dış yüzünden işe başlayıp üzerindeki 10 marifette yayınladığım iğnedenliğimi söküp, altı yapışkanlı folyo ile üzerini kapladım..İçine ikinci bir kat çıkmam gerekiyordu.4 tane makarayı slikonla altına yapıştırıp folyo ile kaplayarak ikinci kat için sütünları çıktım.Bu aşamada iğnedenliği de kaplayarak kutunun iç kapağına silikonla yapıştırdım.Kutu 2 katlı olduğu halde makaralara yine yer kalmadı:( bu kere sert bir plastiği folyo ile kaplayarak ve 2 adet lastiği geçirerek arkadan diktim ve bunu da hemen iğnedenliğin yanına silikonla yapıştırdım.İki katlı gecekondum böylece bitmiş oldu... ama kapak kilidi olmadığı için ikide bir açılıp yine dağılacaktı, bir başka kutudan şık bir kilit sökerek maraangozluk hünerimi de gösterdim:)) Peki işim bitti mi? Nerde? Heyhattt, elimde 30-40 makara sığınacak yer arıyordu.Ben de villaların müştemilatı olur da gecekondumun neden olmasın deyip makaralar için ek bir kutu kapladım ve ona da makaraları yerleştirdim. Rahatladım mı? Şimdilik öyle gözüküyor... Sabır sınavından geçtim mi? Onu da sizler söyleyin ... olmuş mu olmamış mı????

Sevgi ve dostlukla Kalın,

Fiamma